#ЭвэлинийЦонх

You spoke like healing, soft and slow, Like a pink rose starting to grow In the bloom before the break— A fragile love I didn’t fake. I was just about to fly, Touch the stars, kiss the sky. You gave me wings then took the light, Left me falling through the night. I’d thank you for what hope it brings, But I never knew you’d cut my wings. You bloomed in me like something true, But petals fall—they always do. The rose you gave turned into thorn, And I was bleeding, barely warned. You gave me dreams then clipped the strings— Now I’m learning how to sing Without your gift, without your wings. You said you’d catch me on the rebound, But you were the fall, no safety found. Thought we were crashing into love, Not a ghost I couldn’t rise above.

Өнөөдөр бие халаалтын дасгал хийсний дараа иог хийв. Иогын төгсгөлд багш маань нэг монгол киноны байх аа намуухан ая тавиад багшийн хэлэхийг анхааралтай сонсоод нүдээ аниад бясалгаарай гэв.  Их гоё уянгалаг, цээлхэн хоолойгоороо - Өөрийгөө хайрлъя, өнөөдрийн энд, өдийг хүртэл хичээж, зүтгэж, явж ирсэн өөртөө талархъя гээд л багшийг хэлэнгүүт миний муу хоёр нүдний нулимс бөнжигнөтөл урсаж гарав. Арчиж санд мэнд болох гэснээ багшийн хэлж буйг сонсолгүй өнгөрөөчих юм шиг санагдаад анхааралтай сонсох гээд эрчээ аван урсаж буй нулимсандаа түүртсэнгүй. Урсаад л байна, урсаад л байна. Яагаад ч юм зөнгөөр нь тайвнаар жаргалтайгаар урсгах ёстой юм шиг мэдрэмж төрөв. Өөрийгөө хоёр гараараа тэвэрмээр санагдаж, багшийн хэлж буй үг анир бүрт би баярлах талархахыг бүх биеийн хэсгээрээ мэдэрч тайтгарч бас бялхаж байв. Нэг зүйлийг анзаарав. Нулимсаа би ямар жаргалтай гэгч нь урсгана вэ? Хоёр хацар даган ямар ч саадгүй, эрх чөлөөг эдлэн эдлэн урсаж буй тэр долгиолох нь хүртэл нүдний өмнө хязгааргүй...

Өнчиний зовлон үзээгүй би  Өөрөө дэндүү жаргалтай өсөж  Үрийнхээ өмнө өөрөөсөө ичнэ Үг ч гарахгүй өөрийгөө зэмлэнэ. Аз жаргал бэлэглэсэн гэж Аав чинь ихэд баярласансан Анхны үр мин гэсээр Аав чинь чамайг тэвэрсэнсэн... Холдоод одчихдог сэтгэлийг яалтай Хайгаад олддоггүй итгэлийг яалтай Хуураад мэхэлчихдэг занг яалтай Хүний хүнд дурласан түүнийг яалтай Эмэгтэй хүнд чадлаа гайхуулагч Эр хүний занг яалтай Эхнэр хүүхдээ уландаа гишгэсэн Эрлэгтээ мордсон хүчирхийллийг нь яалтай Айж ичсэн ээж нь  Аргагүй эрхэнд явсансан Амьдралыг ойлгоод ирэхээрээ Арчаагүй ээжийгээ ойлгоосой... Амьдрал бэлэглэсэн гэж бардаж явахдаа Аавгүй амьдралыг үзүүлчихлээ, охиндоо Аав минь хаачсын гэж асуухдаа Алаг нүдэнд чинь гуниг төрүүлчихлээ, чамд Буруудаж унаж явсан ч Болсон гэж боддог шүү, тэр хүнгүйгээр Болгоно бүтээнэ гэж яваа ч  Багтарч цархирмаар санагддаг шүү, чамгүй үед... Бид 3 https://youtu.be/JtecXSnetGM

Нэг л мэдэхэд төөрчихсөн... Нэрээ ч мартах шахам бүдгэрч эхэлсэн Нэг л өглөө сэрээд бодсон Надад нээрэн нэг зүйл байдаг шүү гэж Бичдэг байсан, бодоод л бичээд л... Би түүнийг санахдаа магадгүй мартахдаа хүртэл Бичдэг байсан, бичээд л санаад л... Тэд хэн ч бай, бүгд л миний өнгөрсөн Тэртээ тэргүй бэхээр минь дүрслэгдэж хуудсанд минь үлдсэн Тэнэглэл энхрийлэл хоёроо ч бас хамтад нь үлдээчихсэн Амьдрал хамгийн хоржоонтой нь Алдахаа алдаж онохоо онож унасан ч Ахиад л хөл дээрээ босоод л ирдэг "Амьдрал үргэлжилж байна шүү дээ, Заяа" Гэж тэр зүгээр ч нэг хэлээгүй байх Гэтэл миний байж байгаа царай.... Хамгийн анхны сэтгэлийн шарх Хамгийн том байсан ч Амьдрах урам зориг, итгэл найдварыг гуравхан үгээр  Атганд сийлсэн чигээрээ цээжинд шивнэчихсэн...

Хэзээ ч өрөвдөлтэй байгаагүйгээрээ туйлдаж Хэнээс ч юм гараа сунгахыг нь хүлээхдээ Хэн нэгэн намайг эндээс гаргаж авна гэж Хэлтгий заяаныхаа гүнд найдаж байсан Би ядарч байна, цөхөрч байна Босож зогссон ч уначих гээд байна Би залхаж байна, шантарч байна Бүдрээд өндийсөн ч гундчих гээд байна Сэтгэлийн үзүүрт сайхан хайрыг мөрөөднө Итгэлийн мухарт ганцаараа байхыг хүснэ Хүнээр гэрэлтэж цалгих хорвоод Хүслээ дааж дийлэхгүйгээр шархалсан байна Хүйтэн хөндий хайранд дулаацах гэж хичээхдээ Хэлтэрхий байсан ч хайлахгүйгээр хөлдсөн байна Өөртөө ч итгэх итгэл үгүй болж Өрөөлийг багтаах зайгүй болж  Өнөөдөр яах гэж амьдарч байгаагаа ч  Өөрөө ч би ойлгохоо байж... Хэдхэн жилийн өмнө  Хэний ч өмнө бардамнан явсан Хөгжилтэй, цоглог, дэлбээгээ нээх шиг цэцэг  Хоёр, гуравхан жилийн ган, зудыг тэссэнгүй үхэж Гэхдээ хэнд ч гомдохгүй, бас зүхэхгүй юм Гэсэхийг хүсэхгүй байгаа нь тэр үү Ганцаараа л ирсэн шигээ буцах гэж Гараг он жилүүдийг тоолон суух нь энэ үү Бүхнээс холдож, бусдаас ту...