Hayat sana VEDA!

Hayat... Ilk gozlerime actigimda annem aci cekerken benim hayat basladi. Ve ben hep soruyordum kendimden Bu mu hayat? Ama hala cevabini bulamadim. O zamanlarda annem gibi onun hep yaninda oldum, hep berabar aci cektim. Tatli yiyecekleri, icecekleri, guzel kiyafetlerina sahip olurken cok mutluydum. Ama ne kadar mutlu oldugumu hatirlamamak kadar unutmusum simdi. Zaten hic kimse anlamaz da ben de kimseye anlatamazdim. 

Simdi dusunyorum, ben ne hayati hayal ediyordum simdiye kadar? Annem hep mutlu olsun. Yanimda bir daha aglamasin ve ben de gozyaslarini silmesem... Simdi de anliyorum, cok! Yanimda ne de erkekleri, ne de arkadaslarim, ne de kuzeylerim, ne de agabeyim ve babam....sadece annem var. En sok oldugum, en cok aci cektigim, en cok uzuldugum zamanimda tek o var. Kucukken ben onun gozyaslari silerdim ama simdi ise o benim gozyaslarimi siliyor. Hic ama hic hayatimi boyle olmasini istemezdim. Cok yanilmisim ki hayat sandigim kadar olmazmis. Hayatin kendi kurarlari varmis da ben ona uygulamak zorundaymis. Ne kadar ucuz ve ne kadar gereksiz hayat bu? Ben nasil olsa bu hayatta kendim bilerek, kendim isterek gelmedim ki. Zaten hayat ne oldugunu bile bilmeden gelmisim. Simdi bana tek bir anahtarim var. Onu nasil kullanacagi elimde. Onun disinda hic bir sey bu hayatta elimden gecmiyor. O anahtarim ise ne zaman istersem bu hayati terk edip vedalasabilirim. 

Zaten hayati kendin kurallariyla ne kadar uzak gidebilirim, hic bir sey benim istedigim gibi olmuyor! Ne onemi var o zaman?!

Simdi de beni seven benim de sevdigim insan icin kendimi tutuyorum galiba. Ama zaman gelir de ben de zamani durdurabilirim...

Bir gun diyorum ki "Hayat sana VEDA!"